Συγγενές ραιβόκρανο.
Εμφανίζεται τους πρώτους μήνες της ζωής (συνήθως μετά τον 1ο μήνα) και παρουσιάζεται ως μονόπλευρη σύσπαση του στερνοκλειδομαστοειδούς μυός (ο μυς που "συνδέει" το στέρνο, την κλείδα και την μαστοειδή απόφυση-πίσω από το αυτί-).
Το συγγενές ραιβόκρανο εξ'ορισμού δεν πονάει και για αυτό δεν φαίνεται να ενοχλεί το μωρό.
Συχνά ψηλαφούμε μία μάζα μέσα στον μυ, η οποία μεγαλώνει μέχρι την 6η εβδομάδα και προοδευτικά εξαφανίζεται μέχρι τον 6ο μήνα.
Το συγγενές ραιβόκρανο μπορεί να είναι τόσο ήπιο που να μην γίνει αντιληπτό πριν από την ηλικία των 1-2 ετών.
Η αιτιολογία δεν είναι γνωστή. Κάποιοι ερευνητές πιστεύουν ότι οφείλεται στην θέση του μωρού στην μήτρα ή σε μειωμένη αιμάτωση από τον πλακούντα, άλλοι στην ισχαιμία ή τον τραυματισμό μετά από έναν δύσκολο τοκετό. Δεν υπάρχει όμως μία καθαρή και σίγουρη απάντηση σε αυτό το ερώτημα.
Την διάγνωση θέτει ο παιδίατρος, συνήθως με την κλινική εξέταση ή σε κάποιες αμφίβολες περιπτώσεις, με την βοήθεια εργαστηριακού ελέγχου (υπέρηχος περιοχής).
Σημαντικό είναι στην καθημερινότητα του μωρού να του δίνουμε κίνητρα για να κινητοποιεί και να γυμνάζει ενεργητικά τον επηρεασμένο μυ. Τοποθετούμε το μωρό ξαπλωμένο στην κοιλίτσα του (πρηνή θέση) με τα παιχνίδια του από την πλευρά που υπάρχει το ραιβόκρανο.
Εμφανίζεται τους πρώτους μήνες της ζωής (συνήθως μετά τον 1ο μήνα) και παρουσιάζεται ως μονόπλευρη σύσπαση του στερνοκλειδομαστοειδούς μυός (ο μυς που "συνδέει" το στέρνο, την κλείδα και την μαστοειδή απόφυση-πίσω από το αυτί-).
Το συγγενές ραιβόκρανο εξ'ορισμού δεν πονάει και για αυτό δεν φαίνεται να ενοχλεί το μωρό.
Συχνά ψηλαφούμε μία μάζα μέσα στον μυ, η οποία μεγαλώνει μέχρι την 6η εβδομάδα και προοδευτικά εξαφανίζεται μέχρι τον 6ο μήνα.
Το συγγενές ραιβόκρανο μπορεί να είναι τόσο ήπιο που να μην γίνει αντιληπτό πριν από την ηλικία των 1-2 ετών.
Η αιτιολογία δεν είναι γνωστή. Κάποιοι ερευνητές πιστεύουν ότι οφείλεται στην θέση του μωρού στην μήτρα ή σε μειωμένη αιμάτωση από τον πλακούντα, άλλοι στην ισχαιμία ή τον τραυματισμό μετά από έναν δύσκολο τοκετό. Δεν υπάρχει όμως μία καθαρή και σίγουρη απάντηση σε αυτό το ερώτημα.
Την διάγνωση θέτει ο παιδίατρος, συνήθως με την κλινική εξέταση ή σε κάποιες αμφίβολες περιπτώσεις, με την βοήθεια εργαστηριακού ελέγχου (υπέρηχος περιοχής).
Σημαντικό είναι στην καθημερινότητα του μωρού να του δίνουμε κίνητρα για να κινητοποιεί και να γυμνάζει ενεργητικά τον επηρεασμένο μυ. Τοποθετούμε το μωρό ξαπλωμένο στην κοιλίτσα του (πρηνή θέση) με τα παιχνίδια του από την πλευρά που υπάρχει το ραιβόκρανο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου