Αλλεργική ρινίτιδα στα παιδιά

Η αλλεργική ρινίτιδα εμφανίζεται στο 10-30% των παιδιών που ζουν στις ανεπτυγμένες χώρες. Είναι συχνότερη στα αγόρια ενώ πολλές φορές συνυπάρχει θετικό οικογενειακό ιστορικό αλλεργικής νόσου.Είδη αλλεργικής ρινίτιδας:
1. Εποχική (εποχή κυρίως την άνοιξη)
2. Ολοετής

Εκλυτικά αίτια
1. Εποχική: γύρη από διάφορα φυτά και δέντρα

2. Ολοετής: εισπνεόμενα αλλεργιογόνα που συνήθως βρίσκονται στο σπίτι όπως: Ακάρεα της σκόνης, Τρίχωμα κατοικίδιων ζώων (γάτα, σκύλος), Μύκητες που βρίσκονται στην υγρασία, Φτερά πτηνών

Η εποχική αλλεργική ρινίτιδα σπάνια εμφανίζεται πριν από τον 3ο χρόνο ζωής, διότι απαιτούνται τρία ή περισσότερα χρόνια έκθεσης στα αλλεργιογόνα για την ανάπτυξη της ειδικής ευαισθησίας. Η ολοετής αλλεργική ρινίτιδα μπορεί να παρουσιαστεί από τη  βρεφική ηλικία.

Συμπτώματα

·         Ρινική καταρροή

·         Ρινική απόφραξη (μπούκωμα)

·         Φταρνίσματα (παροξυσμοί)

·         Κνησμός  μύτης, φάρυγγα, αυτιών

·         Μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια 

·         Βήχας (κυρίως όταν το παιδί ξαπλώνει λόγω οπισθορρινικής καταρροής)

·         Αίσθημα «βουλωμένων» αυτιών

Συχνά η νόσος συνυπάρχει με:

– αλλεργική επιπεφυκίτιδα – έως 60% των ασθενών
– αλλεργικό άσθμα – 50% των ασθενών με άσθμα έχουν αλλεργική ρινίτιδα
– ατοπική δερματίτιδα (έκζεμα)
– παραρρινοκολπίτιδα

Η νόσος προκαλεί ακόμα στοματική αναπνοή, ορθοδοντικές ανωμαλίες, καθώς και σημαντικές διαταραχές του ύπνου με ροχαλητό, επεισόδια άπνοιας στον ύπνο με επακόλουθο αίσθημα κόπωσης.

Διάγνωση
Το λεπτομερές ιστορικό και η κλινική εξέταση αποτελούν τα σημαντικότερα μέσα για την διάγνωση της αλλεργικής ρινίτιδας στα παιδιά.

Θεραπεία αλλεργικής ρινίτιδας

1. Αποφυγή αλλεργιογόνων
Συνηθέστερα αλλεργιογόνα είναι τα ακάρεα της σκόνης, επομένως πρέπει να λαμβάνονται μέτρα για τον περιορισμό της σκόνης στο δωμάτιο του παιδιού (συχνή χρήση ηλεκτρικής σκούπας, κάλυψη στρώματος και μαξιλαριών με ειδικά καλύμματα, απομάκρυνση χαλιών από το υπνοδωμάτιο).
Γενικά όμως η αποφυγή των αλλεργιογόνων είναι τεχνικά δύσκολη η ακόμη πολλές φορές αδύνατη και έτσι τα μέτρα αποφυγής τους δεν μπορούν να επιτύχουν ικανοποιητικό έλεγχο των συμπτωμάτων.

2. Φαρμακευτική θεραπεία
3. Ανοσοθεραπεία
Εφαρμόζεται σε επίμονες περιπτώσεις Η θεραπεία είναι μακροχρόνια και συνήθως  διαρκεί 3-5 χρόνια.